Mondeberbere.com
  • Accueil
  • Tasekla / Littérature
  • Amzruy / Histoire
  • Tagherma / Civilisation
  • Contact
  • Accueil
  • Tasekla / Littérature
  • Amzruy / Histoire
  • Tagherma / Civilisation
  • Contact
Search by typing & pressing enter

YOUR CART

Awal ― Meine Zunge ― Mother Tongue ― Le verbe

Awal inu gan amazigh
Ur ten issen yan
Usin ur d imik
Mad izdâren a sers ihûc?
Nekki ka bda ittyagalen
Awal nnex uglen,
Izakaren gh umggrêd
Ils inu ddren ukan,
Ar ukan sawalen
Ger iderdâr ur rmin
Taguri irufan Iqqan d a ttengh irafan
Awal inu gan amazigh
Ur ten iri yan Kra nnan iga tawargit
Iddu flen ax
Isemd iyyi d inna :
Han ur ssar iffagh,
Kra nnan
Kigan ad ikwti wawal nnun
Mdden ugin ad akw
Adên mekli tudênt
Awal inu gan amazigh
Ran a sul rêzin
Azemz ifessi
Sserghin gh ulawen takat
Gin itran
Mnaggaren
Gh igenwan nnex

Rbâd, 8 ibriyl 1978
Meine Zunge ist frei und keiner kennt sie
Sie sagt uns vieles aber wer bewegt sie?
Diese und jene wollen sie abschneiden
Ich aber werde bei ihr immer bleiben
Und nur sie wird meine Seele beschreiben.

Meine Zunge lebt und spricht noch
Zu den Gehörlosen spricht sie immer noch
Mein Vers wird bald seinen Durst besiegen
Und eines Tages sogar fliegen.

Meine Zunge ist frei und keiner kennt sie
Für die anderen ist alles nur ein Traum
Aber alle halten sie noch in Zaun
Und aus mir machen sie bloß einen Clown.

Wer riecht ihr Duft?
Wer kennt ihre Arznei?
Nur ich, auch todkrank
Macht sie mich frei

Meine Zunge lebt und lebt
Sie wird das Schweigen noch brechen
Und unsere Herzen immer erheitern
Sie wir sich zu Sternen verwandeln
Und mit ihr werden wir im Himmel tanzen

Nachdichtung von Moha Sroub
Amazigh is my mother tongue
Understood by no-one.
Pregnant with meaning,
Who can dance to its rhythms?
Alone, I struggle on.
My tongue is being slowly strangled
To death,
And yet lives on,
Speaks tirelessly to those who cover their ears
So as not to hear.
Thirst should be slaked
Amazigh is my mother tongue.
Rejected by everyone.
Some say that it is but a dream
And forsaking us, add
“One that will never come true.”
Others mutter
“Your tongue has a painful and bitter past
and people do not want to share your sufferings”
Amazigh is my mother tongue
It longs to break the wall of silence
To set hearts ablaze
And make them flame like stars united
In the heavens above.

Rabat, April 1978
Translated from French by Wendy Ouali

Le verbe

Amazigh est mon verbe,
Nul ne le comprend.
Porteur de tant de sens,
Qui pourrait danser dessus ?
Seul, sans cesse je m’y accroche.
Mon verbe porte
Des cordes au cou,
Et ma langue encore vive,
Parle encore
Sans fatigue, parmi les sourds.

Le mot assoiffé doit
Tuer la soif

Amazigh est mon verbe.
Nul n’en veut.
D’aucuns disent que ce n’est qu’un rêve,
et m’abandonnent
en ajoutant :
« Jamais il ne se réalisera »
D’autres disent :
« Ton verbe porte un passé douloureux
Et les gens refusent
De partager ta souffrance »

Amazigh est mon verbe.
Il veut briser
Le temps du silence,
Embraser les cœurs
Semblables aux astres,
Unis
Dans nos cieux.

Rabat, avril 1978
Traduction de Fatiha Lasri
Avant-Dire

Berbère est le verbe en moi
Mais nul ne le reçoit.
Ces vers emplis de sens, qui, dessus, qui voudrait danser?
Et mot, suffocant d'anxiété, contraignant la syllabe,
Comme pendu par le cou mais la langue encore vive,
Je persiste à chanter pour des tympans bouchés.
Un poète assoiffé, c'est à lui d'engloutir la soif!

Berbère est l'idiome chez moi
Hélas bien peu lui font foi.
L'un dit: "Rêverie que tout cela", et sur ce m'abandonne
Non sans prophétiser: "Jamais ça ne percera".
L'autre s'écrie: "Âpre passé, dangereuse relance,
Les gens refusent de partager ton mal ".

Berbère pourtant, berbère mon parler franc.
À peine aura-t-il brisé entre nous la coquille, que vos cœurs flamberont
Comme autant d'astres unis dans notre part des cieux.

Rabat, avril 1978
Traduction de Claude Lefébure
Méditerranéennes n°11, hiver 1999/2000

Mes chants

Mes chants sont ceux des Hommes Libres
Nul ne les reconnaît pourtant
Ils sont lourds de sens
Qui peut les chanter ?
Solitaire, je suis entravé
Notre chant l'est aussi
La corde au cou
Ma langue est pourtant vive
Elle bruisse encore
Au milieu des sourds ; nulle fatigue
Le verre plein se doit
D'étancher toute soif

Mes chants sont ceux des Hommes Libres
Personne n'en veut
Chimères ! dit-on ;
On passe et nous abandonne
On nous tend piège sur piège et on nous dit ;
Plus jamais nul ne t'écoutera
Quoique tu dises
On oubliera à jamais tes chants
Nous sommes désormais ailleurs
Tes chants disparaîtront comme tu disparaîtras

Mes chants sont ceux des Hommes Libres
Ils veulent encore féconder
Le temps et réclore
Rallumer le feu des jours
Se métamorphoser en étoiles
Scintiller dans nos cieux

Rabat, avril 1978
in
Suites marocaines - la jeune création au Maroc,
Revue noire, Paris, 2002.

Powered by Create your own unique website with customizable templates.