Awal ― Meine Zunge ― Mother Tongue ― Le verbe
Awal inu gan amazigh
Ur ten issen yan Usin ur d imik Mad izdâren a sers ihûc? Nekki ka bda ittyagalen Awal nnex uglen, Izakaren gh umggrêd Ils inu ddren ukan, Ar ukan sawalen Ger iderdâr ur rmin Taguri irufan Iqqan d a ttengh irafan Awal inu gan amazigh Ur ten iri yan Kra nnan iga tawargit Iddu flen ax Isemd iyyi d inna : Han ur ssar iffagh, Kra nnan Kigan ad ikwti wawal nnun Mdden ugin ad akw Adên mekli tudênt Awal inu gan amazigh Ran a sul rêzin Azemz ifessi Sserghin gh ulawen takat Gin itran Mnaggaren Gh igenwan nnex Rbâd, 8 ibriyl 1978 |
Meine Zunge ist frei und keiner kennt sie
Sie sagt uns vieles aber wer bewegt sie? Diese und jene wollen sie abschneiden Ich aber werde bei ihr immer bleiben Und nur sie wird meine Seele beschreiben. Meine Zunge lebt und spricht noch Zu den Gehörlosen spricht sie immer noch Mein Vers wird bald seinen Durst besiegen Und eines Tages sogar fliegen. Meine Zunge ist frei und keiner kennt sie Für die anderen ist alles nur ein Traum Aber alle halten sie noch in Zaun Und aus mir machen sie bloß einen Clown. Wer riecht ihr Duft? Wer kennt ihre Arznei? Nur ich, auch todkrank Macht sie mich frei Meine Zunge lebt und lebt Sie wird das Schweigen noch brechen Und unsere Herzen immer erheitern Sie wir sich zu Sternen verwandeln Und mit ihr werden wir im Himmel tanzen Nachdichtung von Moha Sroub |
Amazigh is my mother tongue
Understood by no-one. Pregnant with meaning, Who can dance to its rhythms? Alone, I struggle on. My tongue is being slowly strangled To death, And yet lives on, Speaks tirelessly to those who cover their ears So as not to hear. Thirst should be slaked Amazigh is my mother tongue. Rejected by everyone. Some say that it is but a dream And forsaking us, add “One that will never come true.” Others mutter “Your tongue has a painful and bitter past and people do not want to share your sufferings” Amazigh is my mother tongue It longs to break the wall of silence To set hearts ablaze And make them flame like stars united In the heavens above. Rabat, April 1978 Translated from French by Wendy Ouali |
Le verbe
Amazigh est mon verbe, Nul ne le comprend. Porteur de tant de sens, Qui pourrait danser dessus ? Seul, sans cesse je m’y accroche. Mon verbe porte Des cordes au cou, Et ma langue encore vive, Parle encore Sans fatigue, parmi les sourds. Le mot assoiffé doit Tuer la soif Amazigh est mon verbe. Nul n’en veut. D’aucuns disent que ce n’est qu’un rêve, et m’abandonnent en ajoutant : « Jamais il ne se réalisera » D’autres disent : « Ton verbe porte un passé douloureux Et les gens refusent De partager ta souffrance » Amazigh est mon verbe. Il veut briser Le temps du silence, Embraser les cœurs Semblables aux astres, Unis Dans nos cieux. Rabat, avril 1978 Traduction de Fatiha Lasri |
Avant-Dire
Berbère est le verbe en moi Mais nul ne le reçoit. Ces vers emplis de sens, qui, dessus, qui voudrait danser? Et mot, suffocant d'anxiété, contraignant la syllabe, Comme pendu par le cou mais la langue encore vive, Je persiste à chanter pour des tympans bouchés. Un poète assoiffé, c'est à lui d'engloutir la soif! Berbère est l'idiome chez moi Hélas bien peu lui font foi. L'un dit: "Rêverie que tout cela", et sur ce m'abandonne Non sans prophétiser: "Jamais ça ne percera". L'autre s'écrie: "Âpre passé, dangereuse relance, Les gens refusent de partager ton mal ". Berbère pourtant, berbère mon parler franc. À peine aura-t-il brisé entre nous la coquille, que vos cœurs flamberont Comme autant d'astres unis dans notre part des cieux. Rabat, avril 1978 Traduction de Claude Lefébure Méditerranéennes n°11, hiver 1999/2000 |
Mes chants
Mes chants sont ceux des Hommes Libres Nul ne les reconnaît pourtant Ils sont lourds de sens Qui peut les chanter ? Solitaire, je suis entravé Notre chant l'est aussi La corde au cou Ma langue est pourtant vive Elle bruisse encore Au milieu des sourds ; nulle fatigue Le verre plein se doit D'étancher toute soif Mes chants sont ceux des Hommes Libres Personne n'en veut Chimères ! dit-on ; On passe et nous abandonne On nous tend piège sur piège et on nous dit ; Plus jamais nul ne t'écoutera Quoique tu dises On oubliera à jamais tes chants Nous sommes désormais ailleurs Tes chants disparaîtront comme tu disparaîtras Mes chants sont ceux des Hommes Libres Ils veulent encore féconder Le temps et réclore Rallumer le feu des jours Se métamorphoser en étoiles Scintiller dans nos cieux Rabat, avril 1978 in Suites marocaines - la jeune création au Maroc, Revue noire, Paris, 2002. |